ویژگیهای آب مورد استفاده در تهیه امولسیونهای فلزکاری
گرمای ویژه ( قابلیت جذب حرارت ) و هدایت حرارتی ( قابلیت انتقال گرما ) آب بسیار بهتر از روغنها است . این در حالی است که روغن تنها توانایی روانکاری را دارد . دریک عملیات فلزکاری با بکار بردن امولسیون، روغن نقش روانکاری و آب نقش خنک کنندگی را خواهد داشت . با توجه به وجود بیش از 90% آب در محلول سیال عملیات فلزکاری ، به منظور حصول اطمینان از بهترین حالت ممکن برای کارکرد محصول ، کیفیت آب مورد استفاده بسیار حائز اهمیت است و اصلی ترین عامل تاثیر گذار در تهیه یک امولسیون بهینه ، کیفیت آب مورد استفاده میباشد .
سیالات عملیات فلز کاری غلیظ ، باعث اصلاح در تغییر ماهیت آب به گونه ای که مناسب برای عملیات فلزکاری باشد ، می شوند .
آب مناسب ویژه سیال عملیات فلزکاری چه ویژگیهایی باید داشته باشد .
کیفیت آب مورد استفاده باید کاملا مشخص باشد تا از بروز مشکلات بعدی مثل تشکیل رسوب ، آلودگی میکروبی و PH نامناسب جلوگیری به عمل آید . چنانچه لازم باشد ، قبل از مخلوط کردن آب را از لحاظ اسیدیته ، آلودگی میکروبی ، سختی و مواد جامد تصفیه کنید . کیفیت پایین آب مصرفی یا فقدان آب مصرفی با کیفیت ، یکی از اصلی ترین دلایل عدم کارکرد صحیح سیال عملیات فلز کاری می باشد .
از مهمترین پارامترهای آب مصرفی در تهیه امولسون ها که باید کنترل و اندازه گیری گردد عبارتند از :
مقدار PH :
آب با PH خنثی ( حدود7) مناسب برای تهیه امولسیون میباشد . استفاده از آب با PH کمتر از 6 باعث عواملی از قبیل کاهش حفاظت از خوردگی ، شروع رشد میکروبها و در نتیجه ناپایداری امولسیون میگردد .
هدایت الکتریکی( Electrical conductivity) :
مقدار هدایت الکتریکی(نمکهای نامحلول) آبی که در امولسیون استفاده میگردد باید ماکزیموم در حدود 1 ms/cm باشد .
افزایش مقدار هدایت الکتریکی (mS/cm6<) باعث بوجود آمدن مشکل خوردگی خواهد شد .
سختی کل :
در اصل سختی آب توسط یونهای کلسیم و منیزیم ایجاد می شود . آب بکار گرفته شده در مخلوط امولسیون فلزکاری ( ترجیعا آب آشامیدنی ) باید دارای سختی برابر با 175 تا 355 (ppm) کربنات کلسیم باشد . آب نباید بیش از حد سخت باشد در غیر این صورت باعث تشکیل رسوبهای صابونی در امولسیون می شود . آبهای سخت دارای نمکهای کربنات و سولفات سدیم و پتاسیم محلول هستند . این نمکها با امولسیفایر وارد واکنش می شوند . امولسیفایر در این واکنش مصرف می شود تا تعادل برقرار گردد. لذا مقدار امولسیفایر باقیمانده ، برای تشکیل یک امولسیون پایدار کافی نیست که این امر موجب شکست امولسیون ودر نهایت خوردگی و کاهش کارایی امولسیون خواهد شد . آبهای سخت همچنین سرعت رشد باکتری های بی هوازی را افزایش می دهند .
همچنین آب نباید بیش از حد نرم باشد چون نرم بودن آب باعث ایجاد مشکل کف کردن زیاد در امولسیون می شود. آب نرم را می توان با اضافه کردن مقداری استات کلسیم به سختی لازم رساند .
کلرید :
زمانی که غلظت یون کلرید (cl-) در آب مصرفی (برای ساخت سیال عملیات فلزکاری ( بالاتر از ppm50 ) باشد موجب تاثیر منفی در رفتار محافظت از خوردگی سیال فلزکاری و در نتیجه زنگ زدگی خواهد شد . غلظت یون کلرید در سیال (امولسیون) نباید بیشتر از ppm 100باشد چون باعث مشکل خوردگی خواهد شد . معمولا به کارگیری سیال با غلظت بالا ، می تواند اثر یون کلرید را تا حدی خنثی کند . اگر غلظت کلرید خیلی بالا باشد ، لازم است آب قبل از مصرف یون زدایی شود .
میکروارگانیسم ها (Bacteria count) :
آب مصرفی برای سیالات فلز کاری باید از بابت مقدار آلودگی باکتریایی مورد تست قرار گیرد چون آب آلوده به باکتری موجب تخریب سریعتر امولسیون خواهد شد .