ماده ی جامدی که اصطکاک و سایش را در سطوحی که دارای حرکت نسبی به یکدیگر هستند کم کند روانکار جامد نامیده می شود . وقتی از ماده جامد به عنوان روانکار استفاده شود روانکاری، روانکاری جامد نامیده می شود.
لایه های روانکار جامد طول عمر نسبتا بالایی دارند و معمولا خواص خود را دیر از دست می دهند. به همین دلیل ممکن است برای روانکاری مکان هایی که دسترسی به آنها و همین طور روانکاری آنها مشکل است ،از روانکارهای جامد استفاده شود .از روانکارهای جامد به عنوان افزودنی به گریس ها و سیالات استفاده زیادی می شود.
شرایطی که در آن برای روانکاری باید از روانکارهای جامد استفاده کرد ،عبارتند از :

• وجود بارهای بیش از حد ( اولین و مهمترین دلیل استفاده از روانکارهای جامد)
• سرعت های پایین حرکت سطوح در تماس نسبت به هم
• دماهای پایین (در دماهای پایین روغن یخ میزند وعمل روانکاری صورت نمی گیرد)
• دماهای بالا (در دماهای بالای 400 درجه باید از روانکارهای جامد استفاده کرد زیرا روغن ها و گریس ها در این دما از بین می روند)
• جایی که استفاده از روغن یا گریس امکان آلودگی محیط را بوجود می آورد (صنایع غذایی)
• محل هایی که ممکن است روغن یا گریس شسته شود و ازبین برود (پروانه کشتی)

در بین کلیه ی روانکارهای جامد ،گرافیت و مولیبدنیوم دی سولفید بیشترین کاربرد را دارند.
روشهای گوناگونی برای استفاده از روانکارهای جامد وجود دارد .که اضافه کردن روانکارهای جامد به گریس ها و خمیرها ازآنجمله میباشد. اضافه کردن روانکارهای جامد به گریس علاوه بر اثر مثبت بر ظرفیت فشارپذیری گریس ، به آن استحکام بخشیده و توانایی گریس را در مقابل شکسته شدن لایه ی گریس بیشتر می کند. خمیر ها شامل درصد بالایی از روانکارهای جامد در روغن هستند.